De rook die dondert

Het is inmiddels alweer een tijdje terug, maar 18 april was het zover, we gingen op vakantie naar Lusaka en Livingstone! Al vroeg werden we gewekt door de wekker, want om 4.00 uur werden we opgehaald door de taxi die ons zou brengen naar het busstation. We gingen met een grote touringcar, volgepropt met mensen en spullen naar Lusaka, de hoofdstad van Zambia. Dit was een busreis van zeven uur, dus rond 12.00 uur kwamen we aan. We waren al een beetje voorbereid op de grote chaos daar op het busstation, en daar was niets aan gelogen. Wat een drukte! Het krioelde er van mensen en zodra je één stap buiten de bus zette kwamen er direct 10 taximannetjes naar je toe gerend om te vragen of je een taxi nodig had. We moesten ook goed op onze spullen passen zodat er niks gestolen werd, dus hielden we allemaal krampachtig onze spullen vast tot we veilig in een taxi zaten die ons naar het hostel bracht. Later kwamen we erachter dat we natuurlijk dik afgezet waren, maar goed we waren bij het hostel! Na onszelf een beetje geïnstalleerd te hebben gingen we de stad in om wat rond te lopen en ergens wat te eten. We kwamen in een groot winkelcentrum. Wat een verschil met het Afrika dat we tot nu toe hadden gezien! Het was een hartstikke westers winkelcentrum waar alleen maar rijke lui liepen. Lusaka is over het algemeen redelijk westers, dus wij dachten zaterdag laten we ook lekker westers in een korte broek door de stad lopen. Achteraf was dat wel het slechtste idee wat we konden doen. We werden door alle mannen nagekeken, nageroepen en veel waren ook zo brutaal om aan ons te zitten. Ze hielden onze armen vast, raakten onze benen aan en sommige zaten zelfs aan onze kont. We moesten ze letterlijk van ons afslaan. Op het moment dat we daar liepen waren we er helemaal klaar mee en wilden we zo snel mogelijk naar een rustige plek, gelukkig hebben we er achteraf wel om kunnen lachen.
Verder zijn we zaterdag naar een olifantenopvang gegaan een stukje buiten de stad. Dus daar hebben we onze eerste ‘wilde’ olifanten gespot. Daarna zijn we nog naar the cultural village gegaan, een gedeelte van de stad waar je allemaal souvenirs kon kopen. Erg leuk om rond te lopen, alleen werden we al snel gek van iedereen die ons elk kraampje in wilden lokken.

De volgende dag gingen we met z’n vijven door naar Livingstone, want Lisa en Britt gingen terug naar Chipata. Zij gaan met hun ouders naar Livingstone toe. Het was weer vroeg dag, want we vertrokken met de bus van 6.00 uur naar Livingstone. Nou, goed wakker werden we wel in de bus. Het is hier normaal om de muziek keihard te zetten, dus daar zaten we in de bus en zonder te overdrijven, je kon elkaar niet verstaan. Wat ik dan wel weer leuk vond was dat het opwekkingsliedjes waren dat ze zongen. Rond de middag kwamen we aan in ons hostel, erg mooi hostel! We hadden een zwembad, wifi (helaas stopte die er na drie dagen mee) en een eigen kamer. Eigenlijk een kamertje, het was er nogal krap dus we konden onze kont niet keren. Ook waren de stapelbedden niet zo stevig, als ik naar boven klom ging het hele bed heen en weer en ook met één keer draaien was ik bang dat het bed nog een keer in elkaar zou storten. Maar we hebben het overleefd!
De volgende dag gingen we naar de Victoria Falls, wat is dat mooi! Echt overweldigend om te zien en moeilijk om te beschrijven. De Falls worden ook wel Mosi-oa-Tunya genoemd, wat betekent ‘De rook die dondert’. Door de enorme hoeveelheid water die naar benen valt, om precies te zijn 500.000.000 liter per minuut, is het gewoon een herrie als je daar loopt. Ook steeg al het waterdamp omhoog waardoor je gewoon helemaal wordt natgeregend als je daar loopt. Heel gek was dat, want op het ene punt sta je droog, loop je twee meter verder wordt je gewoon zeiknat. Ook was er een duidelijke scheiding te zien in de lucht. Keek je naar de ene kant was het helemaal mistig van de damp, keek je naar de andere kant was het strak blauw. De eerste dag hadden we allemaal netjes een poncho gekocht zodat we niet nat werden, maar de andere dagen dat we daar waren heb ik me nat laten regenen, heerlijk! We moesten alleen oppassen dat onze spullen niet nat werden. Eén van de dagen dat we gingen, besloten we om ons allemaal nat te laten regenen. Karolien had al onze temporary permits in een plastic shoprite-tasje en ik had mijn camera in een plastic shoprite-tasje. Met onze temporary permits kregen we trouwens flinke korting. In plaats van 120 kwacha hoefden we nu maar 7 kwacha te betalen. Dat scheelde ons ongeveer €15 per dag entree. Handig om een Zambiaan te zijn :) Maar goed, we dachten dus dat onze spullen veilig zouden zijn in onze tasjes, maar dat was niet helemaal het geval. Zodra we een stukje richting de ingang liepen, kwam er ineens een baviaan op Karolien afgerend! Gelukkig liep er een man dichtbij ons die de baviaan weg joeg, maar daar gingen bijna onze paspoorten.. Wat bleek, de apen bij de Victoria falls zijn zo slim dat ze het tasje van de supermarkt associëren met eten! We wisten dat we geen eten moesten meenemen, maar dat je zelfs al niet meer met zulke tasjes kunt rondlopen is helemaal bizar. Ik vond het trouwens wel erg leuk om tussen de apen te lopen, de Zambiaanse apenheul.

Dinsdag was voor Tanja en mij een spannende dag, want we gingen bungeejumpen!! Ik was in geen tijden meer zooo zenuwachtig geweest. Hoe dichterbij we kwamen, hoe erger het werd. Helemaal toen we op de brug liepen en een kijkje naar beneden deden. De brug was 128 meter hoog en de sprong was 111 meter. Dat is gewoon twee keer onze kerktoren! Toen ik werd klaargemaakt voor de sprong ging het allemaal snel. Ik kreeg de laatste paar instructies door en daar stond ik dan op het randje. Ik moest met mijn voet half over de rand staan met mijn armen wijd. De mannen achter mij telden af: five, four, three, two, one BUNGEE JUMP! Daar ging ik. Het enige wat ik de eerste paar seconde kon doel was gillen. Al snel daarna hing ik boven het water heen en weer te bungelen en kon ik een beetje genieten van het uitzicht op z’n kop. Eng om te doen, maar zeker de moeite waard!

Bij het hostel hebben we bijna elke dag ’s middags aan het zwembad gelegen en genoten van het weer, en dan gingen we ’s avonds meestal uit eten. Ik heb weer twee nieuwe soort dieren leren eten, namelijk krokodil en geit. Was allebei best lekker!

Vrijdag was onze laatste dag in Livingstone, want zaterdagochtend gingen we weer terug naar Lusaka. Toen we zaterdagochtend onze deur openden lag er leuke verassing voor de opening, een dronken man had de vorige avond namelijk besloten om lekker op de stenen vloer voor onze deur te gaan slapen! En hij was ook niet makkelijk wakker te krijgen. Eén van de medewerkers had een paar keer aan hem moeten trekken voor hij eens wakker werd, want praten hielp niet zoveel. Toen de man eindelijk wakker werd zei de medewerker ‘Sir, maybe you can go to your room, people are busy here’. Toen we klaar waren met inpakken, wat iets lastiger was dan de heenweg met alle souvenirs, liepen we terug naar het busstation om naar Lusaka te gaan. In Lusaka waren we uitgenodigd door het consulaat om Koningsdag te vieren samen met alle Nederlanders die in Zambia wonen. Dus ’s avonds gingen we daar heen in ons oranje outfit met oranje gelakte nagels. Het was een soort buitenfeest met een Nederlandse band en allerlei Nederlandse hapjes. Dus de bitterballen vlogen erdoor. Het was een leuke bijzondere eerste koningsdag in Zambia!

Zondag was onze laatste dag van de vakantie. We hadden een safari geboekt, dus daar gingen we heen met de taxi. Terwijl we in de auto zaten (opgepropt met z’n vijfen plus taxichauffeur, kan hier gewoon) werd de taxichauffeur gebeld door iemand en diegene moest ons hebben! Wij dachten wat is dit nu weer. Het was iemand van de Wimpy die ons belde met een vraag. Wimpy is een eettent waar we een paar keer hadden gegeten en waar we die dag waren langsgelopen voordat we de taxi in gingen. Degene aan de telefoon, John, had ons zien langslopen en in de taxi zien stappen, dus wist hij ons via deze manier te bereiken. Wij dachten gelijk dat we iets vergeten waren in het winkelcentrum, dus wij direct al onze tassen controleren. Maar dat was totaal niet de reden waarvoor hij belde. John vroeg via de telefoon of hij onze vriend mocht worden! En dat terwijl wij niet weten wisten wie die hele John was. Heel bijzonder weer.
Eenmaal bij de safari aangekomen, stapten we in de jeep samen met de twee gidsen. Toen we net een paar minuten onderweg waren vertelde de ene gids dat hij extra mee was omdat er bij de rit daarvoor een slang de jeep in was gekropen en dat ze deze nu niet meer konden vinden omdat hij ergens achter het dashboard gekropen was. Zodra hij tevoorschijn zou komen, kon de ene gids dan de slang vangen. Goed, we zaten direct een stuk minder lekker in de jeep. Uiteindelijk hebben we geen slang tevoorschijn zien komen, wat ik eigenlijk ook wel weer een beetje jammer vond. Ik had hem graag gezien! Gelukkig hebben we wel andere wilde dieren gezien. Tijdens de rit hebben we een zebra, giraffe, impala en nog een beest waarvan we de naam niet meer weten gezien.

Maandagochtend vertrokken we weer met de bus terug naar Chipata. We zouden de bus van 7.30 nemen vanuit Lusaka, dus om 6.30 stonden we al op het busstation. De eerste drie uur van onze reis hebben we op het busstation doorgebracht, want om 9.30 vertrok de bus eindelijk pas! Wij dachten zelf dat de reden van het wachten was dat de bus nog niet vol zat, en dat er gewoon werd gewacht totdat de bus vol zat. Ze hebben de tijd hier, dat blijkt maar weer. De terugreis leek de bus ook wel een stopbus, want bij elke plaats werd er gestopt om mensen in en uit te laden. Nou daar ging al met al heel wat tijd in zitten. Dus in plaats van een busreis van zeven werd het busreis van in totaal twaalf uur. Eenmaal in Chipata aangekomen was het ook wel weer erg lekker om thuis te zijn en te slapen in mijn eigen bed!

Liefs Angela