‘Even’ de bruiloft een dag verplaatsen

Zo, hier maar weer eens blog vanuit Zambia! We zitten hier inmiddels al weer bijna 2 maanden, de tijd vliegt echt voorbij. Ik heb het hier, samen met de rest, nog steeds erg goed naar mijn zin. We leren ook steeds beter om te gaan met de Afrikaanse cultuur en de dingen die hier bij komen kijken.
Zo verrast niemand zich er meer over als iemand 1,5 uur te laat op komt dagen. We stellen ons vooraf al op het ergste in, dan kan het alleen maar meevallen. Zo gingen we vorige week zondag met de tuinman van hier mee naar zijn kerk. Na 1,5 uur te hebben gewacht kwam hij dan eindelijk opdagen. Voor de kerkdienst werd ook alle tijd genomen. Rond kwart over negen begon de dienst en rond 12 uur gingen we eindelijk weer weg, zelfs nog eerder dan dat de dienst afgelopen was. Poeh, toen hadden we het allemaal wel even gehad.

Een paar dagen na de kerkdienst, kwam de tuinman met een andere uitnodiging. Hij nodigde ons uit om naar de bruiloft van zijn zoon te komen. Nou, dat was een uitnodiging die we niet afsloegen. Super leuk om dat eens mee te maken, ook al hadden wij zijn zoon nog nooit gezien. Afgelopen vrijdag zou de tuinman ons ’s ochtends tussen half 7 en half 8 ophalen. Rond kwart over 8 stond de tuinman bij ons voor de deur met de mededeling dat de bruiloft vandaag niet doorging, maar dat het werd verplaatst naar morgen! Een bruiloft ‘even’ een dag verplaatsen, dat kan ook alleen maar hier in Afrika gebeuren. Nou, daar sta je dan opgedirkt en wel. Alles kon weer uit want we konden thuis blijven vandaag.
De volgende ochtend waren we allemaal weer vroeg uit de veren voor de bruiloft. Even na half 8 werden we opgehaald en reden we met een hop on hop off bus naar het huis van de tuinman. Dit was nog best een stukje rijden met de auto, toen ik ook aan de tuinman vroeg hoelang hij moesten fietsen naar de diocese, zei hij dat hij hier vaak 1,5 à 2 uur over deed! En dat terwijl hij hier elke ochtend in alle vroegte al gras staat te maaien. Toen we werden afgezet door het busje moesten we eerst nog een stuk over een pad lopen voor we bij zijn huis waren. Een zandpad door de maisvelden en mooi uitzicht over de bergen voor ons. Toen we eenmaal bij het huis aankwamen werden we voorgesteld aan de familie. We snapten allemaal niks van de familieconstructie. De man had tegen mij gezegd dat zijn vrouw overleden was en dat hij vier kinderen had. Nu werden we voorgesteld aan een vrouw die zijn vrouw was en allemaal kinderen, hij had er wel een stuk of 6. Sommigen waren al zo oud en hadden al zelf weer kinderen van ongeveer 1 jaar, terwijl de tuinman ook een kind van 1 jaar had. Echt een raadsel hoe dat allemaal in elkaar zit. Maar aan de andere kant ook weer niet heel gek, want wat in Nederland ooms/tantes zijn, zijn hier vaders en moeders. En wat in Nederland neven/nichtjes zijn, zijn hier broers en zussen. Dus ja..
Nadat we aan iedereen voorgesteld waren, liet de tuinman zijn tuin/land zien. We liepen door het maisgewas door iets wat op een pad moest lijken maar het eigenlijk niet was. Het mais stak een meter boven ons uit dus we waren echte bosjesvrouwen geworden. Nadat we het land had bekeken, kregen we nog een rondleiding door het huis en gingen we vervolgens buiten wachten tot de bruiloft zou beginnen. Na lang te hebben gewacht, van half 10 tot 12, begonnen we toch wat onrustig te worden. We zaten nu al zo lang te wachten zonder te weten waarop. Rond 12 uur kwam de tuinman naar ons toe met een teleurstellend bericht. Hij vertelde dat de bruid pas rond 18 uur ’s avonds kon komen, en dat de bruiloft dus ook pas dan van start zou gaan. De precieze reden weet ik niet, maar de tuinman had er wel een ongelofelijke hekel aan voor ons. Wij vonden het uiteraard ook erg jammer. Het leek mij erg leuk om te zien hoe zo’n bruiloft in zijn werk gaan met alle rituelen, gewoontes en alles wat erbij komt kijken. De tuinman vertelde dat de bruiloft wel de hele nacht zou duren, tot de volgende ochtend 10 uur. Dus wij konden echt niet zolang blijven, want er was geen slaapplek o.i.d. voor ons. Dus daar gingen we weer naar huis. Het was in ieder geval wel erg leuk om te zien hoe de tuinman daar woonden in the middle of nowhere. Hij vertelde dat het voor de meeste mensen daar van de familie zelfs de eerste keer was dat ze een muzungu hadden gezien!

Afgelopen week gingen we met de tienermoeders ook op huizenbezoek. Na weer 1,5 uur wachten werden we opgehaald om naar Navutika te lopen, de plaats waar de tienermoeder wonen. We zijn verschillende huizen langs geweest, eigenlijk heel triest om te zien hoe armoedig iedereen leeft. Ik vond het wel een beetje te vergelijken met Moldavië, maar dan nog armoediger. De ‘woonkamer’ bestond meestal maar uit 2 vierkante meter volgepropt met stoelen en/of banken. De muren van de woonkamer bestonden meestal uit een aantal lakens waarachter dan weer ‘kamers’ waren. Achter het ene laken was de keuken en achter de andere lakens meestal slaapkamers. Alles was ook helemaal donker omdat de huisjes alleen van bakstenen waren en er geen verlichting was.
Hiernaast was alles ook een grote troep met allemaal lossen spullen door het hele huis en nergens was er een wc of douche te bekennen. Echt onvoorstelbaar dat mensen zo kunnen leven.

Sinds deze week leven wij ook iets primitiever dan normaal. Onze douche was afgelopen week namelijk stuk gegaan. Toen er iemand ’s avonds onder douche stapte en de verbindingsknop tussen de douchekop en de kraan indrukte, niet eens met heel veel kracht, vloog het gedeelte met de mengknoppen zo van de muur los waardoor het water alle kanten op spoot. Zelfs toen alle kranen dichtgedraaid waren bleef het water maar spuiten. Dus wij hulp erbij gehaald, die had er even naar gekeken en zag al snel dat er een hele nieuwe douche moest komen. Omdat het water niet de hele nacht door kon spuiten werd de waterdruk ervan afgehaald waardoor we dus niet meer konden douchen, de wc niet meer konden doorspoelen en geen water uit de kraan konden krijgen. Naast onze wc hebben we nog een hok, met daarin alleen een poepgat in de grond. Omdat de wc niet door kon spoelen had degene die de boel probeerde te maken bedacht dat we dan maar tijdelijk in dat hok naar de wc moesten gaan. Toen hij de deksel van gat haalde kwam daar toch een enorme kakkerlakkeninvasie uit het gat! Er werd meteen een doodmakend goedje over ze heen gegooid waardoor de meesten gelukkig niet ons huis in kwamen. Toen we de volgende dag even in het hok keken, lagen er minstens 30 dode kakkerlakken op de vloer met allemaal mieren op zich die lekker aan het peuzelen waren. Gelukkig deed het water en de douche het de volgende dag wel weer nadat het gemaakt was, maar we hebben nu geen warm water meer. Dus dat is nu al een paar dagen koud douchen en eerst water koken voordat we kleren kunnen wassen.

Buiten alle dingen om die in ons huis niet werken, missen we eigenlijk ook een achtertuin die iets meer ruimte voor privacy geeft. In principe hebben we een soort van grasveld achter ons huis, maar dit gras grenst aan de Kindergarten die zich naast ons huis bevindt. Het enige wat de tuinen scheidt, is een gazen hek. Toen we daar op een warme dag lekker in onze bikini op het gras lagen te zonnen, hoorden we ineens allemaal kinderen achter het hek staan die naar ons riepen. Ze zaten ons aan te gapen alsof we apen in een kooi waren. Al snel stonden er niet meer een paar kinderen, maar stonden er 40 kinderen van de Kindergarten naar ons te kijken hoe we in onze bikini op het gras lagen. We wisten wel dat het hier niet normaal is om er zo bij te liggen, maar het was wel onze achtertuin. Even later kwam Monika om de kinderen weg te jagen. Ook vertelde ze ons dat alle kinderen naar de juffen toe gegaan waren om te zeggen dat ze naakte vrouwen hadden gezien. Voor hun was dit namelijk gewoon naakt. Monika vertelde ons ook dat de kinderen de kinderen dit waarschijnlijk aan hun ouders gaan vertellen dat ze vandaag naakte mensen hebben gezien. Die ouders zullen wel denken..

Naast dat wij hier langzaam maar zeker steeds meer Afrikanen beginnen te worden, leren wij een Afrikaan hier steeds meer Nederlander te worden. Via via zijn we in contact gekomen met George, een Zambiaan die in juni naar Nederland gaat emigreren omdat zijn vriendin daar woont. Omdat hij een inburgeringstoets moet maken is hij druk bezig met het leren van de Nederlandse taal. Om hem daarbij een handje te helpen komt hij eens in de week een uurtje langs en dan geven wij hem Nederlandse les. Erg leuk dat we iemand op deze manier hier kunnen helpen!

Afgelopen zondag is Peter samen met een andere docent aangekomen hier in Chipata. Zij blijven hier een week om bij alle projecten te kijken en de dingen te regelen die nog geregeld moeten worden. En dan gaan wij vrijdag voor 10 dagen op vakantie! We gaan eerst een weekendje naar de Lusaka, de hoofdstad van Zambia, om daarna nog een weekje naar Livingstone te gaan. Livingstone is het mooiste gedeelte van Zambia waar ook de bekende Victoria falls te vinden zijn. Ik ben erg benieuwd!!

Liefs Angela