Like an African

Zo hier maar weer eens een blog vanuit Zambia. Afgelopen week heeft het internet er weer uitgelegen dus dat schoot niet erg op om een blog te plaatsen. Op het moment dat ik dit schrijf hebben we precies nog een maand te gaan voordat we weer terug gaan naar Nederland. Wat vliegt de tijd voorbij. Om te vieren dat we al op ¾ van de reis zitten, en nog maar een maandje met elkaar onder één dak hoeven te leven hebben we voor vandaag arretjescake gemaakt. Nee, het gaat met ons als groep nog steeds goed, we hebben het eigenlijk super gezellig met elkaar! We praten al wel steeds meer over de terugweg, en dat het vast wel weer heel gek zal zijn als we in Nederland zijn. Maar eerst nog maar even genieten van de laatste paar weken hier.
We beginnen hier steeds meer en meer op Afrikanen te lijken. We koken onze eigen nshima, het eten wat hier het hoofdvoedsel is. Mensen lunchen, dineren en sommigen zelfs ontbijten er mee. Toen wij het hier voor het eerst aten vonden we het niet erg lekker, maar inmiddels maken we het zelf. Dit gaat niet altijd helemaal zonder slag of stoot. De laatste twee keer dat we het kookten hebben mensen brandplekken opgelopen door alle spetters die er vanaf vliegen, maar je moet er wat voor over hebben… De mensen hier eten nshima met stukken kip, dus om dat proces ook van voor tot achter mee te maken was ik samen met Britt en Tanja naar de kok van het bisdom gegaan om te vragen of hij ons wilde leren kip slachten. Ik was de gelukkige die het de eerste keer mocht doen, dus daar gingen we op een zaterdagochtend naar de markt om een kip te kopen. Toen we na een tijdje eindelijk een levende kip hadden gevonden moesten we eerst een half uur met het beest naar het Bisschopshuis lopen, want daar was de kok die ons ging helpen. Na wat instructies over de manier waarop ik de kip moest doden, mocht ik aan de slag. Met mijn linkervoet moest ik op de poten staan, met mijn rechtervoet op de vleugels. Met mijn linkerhand het mes vasthouden en mijn rechterhand de nek. En snijden maar! Het snijden ging nog best soepeltjes, maar toen de nek eenmaal in tweeën was, begon de kip inderdaad te bewegen zoals een kip zonder kop kan rondlopen. Ik stond niet stevig genoeg op de kip waardoor hij voor een moment alle kanten op vloog. Gelukkig stond de kok er naast dus greep hij hem snel beet. Hij had me nog gewaarschuwd, maar goed, ik schrok er zelf ook een beetje van. Nadat de kop ervan af gesneden was, moest de kip voor een paar seconde in kokend water gelegd worden, zodat de veren sneller zouden loslaten. De veren er allemaal uittrekken was nog een klus zeg! Nadat alle veren eruit waren begon het vieste gedeelte. Ik moest de ingewanden eruit halen met mijn blote handen. Echt heel vies. Het was warm en bloederig van binnen en daar zat ik dan lekker met mijn handen in te wroeten. Ik moest de ingewanden er allemaal uittrekken, terwijl het allemaal nog vast zat. Gelukkig hielp de kok me af en toe, want het was nog best lastig. Al met al waren we een ochtend zoet met het slachten van een kip. ‘S ochtends waren we rond kwart voor 9 richting de stad gelopen, om 12 uur kwamen we weer thuis met onze kip in een plastic Shoprite tasje alsof het uit de winkel kwam.
Naast het slachten van de kip, hadden we allemaal besloten om onze haren ook eens in te vlechten. Dus na een hele middag bij de kapper te hebben gezeten hadden we allemaal ingevlochten haar. De meesten hadden hun haren van voor tot achter op hun hoofd vast gevlochten. Karolien had allemaal losse vlechtjes gedaan en ik had mijn haar voor de helft op mijn hoofd vast gevlochten. Eigenlijk zag het er bij de meesten niet uit, omdat het zo kaal was, maar de mensen hier vonden het helemaal geweldig dat we het hadden gedaan. We werden weer (zoals de eerste paar dagen dat we hier waren) door iedereen nagekeken en nageroepen. Voor de meeste was het ingevlochten haar maar van korte duur. Na één tot drie dagen had iedereen het er alweer uit omdat het trok en jeukte. Ik heb het tot een week kunnen volhouden.

Afgelopen tijd hebben we ook een bezoek gebracht aan Magwero. Dit is een school voor alle dove- en blinde kinderen van de gehele oostelijke provincie van Zambia. Ook zitten er veel albino-negers op deze school, omdat deze vaak ook slechtziend zijn. Vanuit Nederland hadden we wat zonnebrand ingezameld wat we graag wilden geven aan de albino’s daar. We konden er nu pas naartoe omdat de wegen inmiddels bereikbaar waren, in het regenseizoen is het onbereikbaar. Op de weg daar naartoe waren we nog een paar wilde dieren tegengekomen. Op de heenweg zagen we een aap de weg oversteken, en op de terugweg stak er een slang van ongeveer 1,5 meter lang de weg over. Toen ik vroeg aan de driver wat voor slang dat was, zei hij dat het de zwarte mamba was. Dit is de meest gevaarlijke slang die je hier kunt tegenkomen! Bij Magwero kregen we eerst een rondleiding door het gedeelte van de dovenschool. De dove- en blinden waren namelijk gescheiden in twee aparte ‘schoolcampussen’. Super interessant om te zien hoe de kinderen hier wonen, leven en naar school gaan. De slaapkamers vond ik er alleen niet zo fris uitzien, het deed mij gelijk denken aan een soort barakken uit de tweede wereldoorlog. Een hal vol met stapelbedden, elk bed een oud vies matras waar die kinderen gewoon op sliepen met een deken over zich heen. Niet iets van een hoeslaken ofzo. Elk kind zijn eigen koffers en spullen bij zijn eigen bed. Het zag er eigenlijk heel armoedig uit, maar misschien voor sommige kinderen beter dan hun situatie thuis. Nadat we een rondleiding hadden gekregen bij deze school, liepen we een klein stukje verder naar de blindenschool. Bij de blindenschool kwamen we erachter dat de school al sinds 1903 bestond en dat het opgericht was door een Nederlandse vrouw! We kregen net als bij de dove school een rondleiding door alle klassen. Heel bijzonder en gek om albino-negers te zien, maar mooi dat ze op deze manier wel een kans krijgen om zich te ontwikkelen.

Naast dat alles hier leuk en goed gaat, zijn er de laatste tijd ook wat dingen die minder goed gaan. Zo zijn er de laatste tijd wat problemen in het contact tussen het bisdom en ons als Nederlandse groep. Een paar weken terug stond er ineens een boze sister bij ons op de stoep die niet tevreden was over hoe een aantal dingen hier gingen. Wij zijn de eerste groep die in een nieuw verblijf op het terrein van de sisters verblijft, waardoor we dus goed in de gaten gehouden worden.
Ten eerste was er wat onenigheid over het betalen van het onderhoud van dit huis. Wij wisten niet beter dan dat als er hier in huis iets stuk gaat dit gemaakt moet worden door het bisdom. Wij betalen onze huur niet voor niks. Maar zo zien zij dat niet, zij vinden dat we alles zelf moeten betalen wat hier in huis stuk gaat. Gevolg is dat we hier nu al meer als een maand koud douchen omdat de douche stuk is. Ook vinden ze hier dat we vreemde mannen in huis halen, terwijl we alleen hier alleen één Zambiaanse man Nederlandse les geven. Dit vinden ze al te gevaarlijk, want stel dat deze beste man vrienden heeft die nu ook weten waar wij wonen en dus naar ons toe kunnen gaan om ons lastig te vallen. Ik snap dat we niet iedereen zomaar in huis kunnen halen, dat doen we ook echt niet, maar hier wordt soms wel een beetje kortzichtig gedacht. Het laatste waar ze hier ook boos om geworden waren, is het feit dat we een paar weken terug uit waren geweest en één groep om 1 uur en één groep om 4 uur thuis was gekomen. Dit was te laat en mocht niet meer.
Nadat twee meiden een week later na het voorval van de boze sister naar de sister waren gegaan om het uit te praten en de boel een beetje op te helderen was er begrip voor beide partijen en was het weer goed. Maar er blijven toch nog wel wat kleine dingen waar we het niet mee eens zijn. Zo worden we ook hartstikke afgezet door het bisdom als het om geld gaat. We hebben bijvoorbeeld veel te veel betaald het huren van de auto naar Magwero. En ook begonnen ze er hier ineens over dat we het internetgeld nog moeten betalen terwijl dit in de eerste twee weken van ons verblijf al is gebeurd! Dit zijn dingen waar we wel teleurgesteld in zijn als groep. We doen zoveel voor het bisdom hier, we betalen hier alles echt alles zelf, zelfs sommige dingen die voor de projecten betaald moeten worden, en we krijgen er gewoon helemaal niks voor terug. Het enige wat ze proberen is nog meer geld uit ons te trekken en alleen maar omdat we blank zijn.
Zo waren er een tijd terug ook een paar leraressen van de Kindergarten naar mij toegekomen met een vraag over een project wat ze wilden opzetten voor kinderen die niet naar school konden gaan. Een paar dagen terug ging ik samen met Mandy naar de leraressen toe om er verder over te praten, want het was voor mij nog niet helemaal duidelijk wat ze nu precies wilden. Puntje bij paaltje wilden ze geld van ons om kinderen naar school te brengen die dat zelf niet kunnen betalen. Voor de eerste grade kost het maar 100 kwacha voor een heel schooljaar. Eigenlijk dus niks, maar iets van €12, maar het idee dat ze denken dat er bij blanke geld vandaan valt te halen, is gewoon echt heel irritant. Nou daar zaten we dan, Mandy en ik op een hoge stoel, en de leraressen in het gras. Heel ongemakkelijk om uit te leggen dat we ze geen geld kunnen geven en dat het voor ons ook heel veel heeft gekost om hier te komen.

Nou, weer genoeg gezeurd. Afgelopen weekend zijn we wel gewoon uit geweest, onder voorbehoud dat we voor 1 uur weer thuis zouden zijn. Voordat we weg gingen moesten we eerst naar de bewaker toe om te melden dat we weg zouden gaan. We voelden ons allemaal weer net een stel pubers die voor het eerst weg gingen. Maarja, als ze hier dan blij zijn is het oké.
Een ring om je ringvinger doen is wel handig hier, zodat je kunt zeggen dat je verloofd of getrouwd bent. Anders kom je hier niet van de mannen af. Toen we om 1 uur weer braaf thuis waren hadden we nog take away nshima besteld dus aten we dat op. Volgens mij beginnen sommigen hier verslaafd te raken aan nshima!

Liefs vanuit Chipata