Muli bwanji muzungu

Hier eindelijk mijn eerste blog! We zijn inmiddels al een paar dagen in Zambia en er is eigenlijk al teveel gebeurd om zo kort te beschrijven, maar ik zal proberen een globale beschrijving geven.

Donderdagavond zijn we aangekomen in Chipata na een lange reis. De vlucht was goed gegaan, rond 12.00 uur kwamen we op het vliegveld van Malawi aan. Na 1,5 uur wachten kwamen er mensen van het bisdom ons ophalen met een soort jeepbus. Een bus die in Nederland nooit door de APK zou zijn gekomen. Wij zaten met z’n achten achterin gepropt en het grootste gedeelte van onze bagage op het dak vastgebonden met sjorbanden. Bij elke bocht voelden we dat het gewicht van onze koffers naar één kant leunde, heel eng. We zaten op twee bankjes tegenover elkaar, vier uur lang tegen elkaar gepropt met al onze handbagage tussen onze benen op de grond. We konden letterlijk geen kant op. We reden door het Afrikaanse landschap dat we kenden van beelden en tv, en nu zagen we dat ineens met eigen ogen. Heel bijzonder! Allemaal mensen langs de weg die iets proberen te verkopen, vrouwen met kinderen op hun rug, kinderen die overal vandaan de bosjes uitkomen en mensen op een fiets met overvolle bagagedragers. Alleen de rit naar Chipata toe was al een belevenis. Rond 18.00 waren we eindelijk bij onze bestemming. We kregen te horen dat we de eerste drie weken in een ander verblijf zitten dan ons uiteindelijke verblijf, dus dit vonden we niet erg lekker. Al onze spullen staan nu nog in de koffers in plaats van in een kast en we kunnen ook nog geen foto’s en kaartjes aan de muur hangen. Na te hebben gegeten met een aantal mensen van het bisdom, konden we eindelijk slapen. Iedereen was behoorlijk moe van de reis, ik had ook niet kunnen slapen in het vliegtuig dus was inmiddels al wakker vanaf woensdagochtend.

Vrijdag gingen we met Peter, de landencoördinator die de eerste twee weken met ons mee is, de stad in om een aantal dingen te regelen. Zo moesten we allemaal een Zambiaans telefoonnummer krijgen, deden we een aantal boodschappen en kochten we een chitenge, een omslagdoek die hier in Afrika gebruikt wordt voor van alles. Voor het kopen van deze doek moesten we door een achterstandswijk lopen, dit was één grote chaos. Alle mensen (en dit waren er echt niet weinig) keken, toeterde en riepen ons na. De eerste huwelijksaanzoeken waren binnen. En iedereen noemde ons ook muzungu (blanke). Dit is overigens niet alleen in deze wijk, maar overal waar we lopen. Iedereen kijkt en roept ons na. Veel mensen roepen ook Muli bwanji, dit betekent ‘Hallo, hoe gaat het?’. Af en toe vraag ik me af waar alle mensen hier mee bezig zijn op een dag. Er zitten zoveel mensen langs de weg die er gewoon maar een beetje zitten en verder niks doen.
Ook heel veel kinderen die op straat rondhangen.

Zaterdag gingen we vroeg ons bed uit om naar het Zulu-feest (Nc’wala) te gaan. En ja, ook dit was één grote chaos. Het is een nationaal feest van de stam Zulu waarvoor mensen vanuit allerlei landen naar Zambia toe komen. Er waren mensen uit Zuid-Afrika, Tanzania, Mozambique en Malawi gekomen. In totaal duizenden mensen. Het is niet te beschrijven wat er allemaal gebeurde. Maar allerlei stammen deden rituele dansen in allemaal kleding gemaakt van dierenvachten. Om een paar voorbeelden te noemen, de ene liep met een opgezette aap op zijn hoofd, de ander met een tijgervacht op zijn rug. Alle mannen hadden een rok van dierenvachten aan. Telkens als er iemand met een dood dier langs liep was het goed te ruiken. Alle Zulu-vrouwen liepen met een bloot bovenlijf. Ze wilden maar wat graag op de foto gezet worden. Één keer toen iemand een foto van een vrouw wilde maken, moesten we even wachten van haar, voor de foto trok ze namelijk eerst haar bh naar beneden. Probeer dat maar eens in Nederland voor elkaar te krijgen!
Ik hoop dat de foto’s een indruk geven van de sfeer.

Vandaag zijn we naar de katholieke kerk hier in Chipata geweest. Dit was een leuke dienst, alle mensen waren erg vriendelijk en hartelijk. De mensen kunnen hier zo mooi zingen! Echt om van te genieten. Wat ook erg lachwekkend was, was op het einde toen alle mensen een soort van offer aan de kerk gingen brengen. Mensen kwamen met allerlei eten, drinken, wc-rollen en er was ook één vrouw die onder haar ene arm een zak rijst van 10 kilo droeg en in haar andere arm een levende kip aan de kerk schonk! De rest van de dag hebben we (gelukkig) niks op het programma staan. Eindelijk even tijd voor ons zelf. We gaan vanmiddag nog even naar de winkel om een paar boodschappen te halen en verder willen even in de zon zitten om mijn muzungu-gehalte iets te minderen.

Ik geniet hier van alle dingen die ik meemaak en heb het naar m’n zin! Morgen hebben we onze introductie bij het bisdom en gaan we onze projecten bespreken en vaststellen. Dan kun we langzamerhand aan de start gaan hier. Ik laat snel weer wat van me horen!