‘We gaan weer naar huis’

We zijn hier nu alweer bijna een maand, en de tijd vliegt echt voorbij. Uiteraard gaan we nog lang niet naar huis, maar ook hier begint het al als een thuis te voelen. Als we ergens heen zijn zeggen we niet meer ‘We gaan terug naar het huisje’, maar ‘We gaan weer naar huis’. Het huisje waar we nu in zitten is nog wel ons tijdelijk huisje, waar we eigenlijk alleen de eerste drie weken in zouden wonen. Maar inmiddels zijn er al bijna vier weken voorbij en zitten we nog steeds niet in ons permanente huis. Zeer waarschijnlijk kunnen we volgend weekend over, dus daar kijken we nu al naar uit! Nu is het toch nog een heel gedoe met elke keer een stukje lopen naar een ander huisje om alleen te eten of te koken.

Terwijl ik dit schrijf zit ik in het donker achter mijn laptop met op de achtergrond de regen die op ons golfplaten dak tikt en met af en toe een enorme lichtflits die door de ramen komt. Niet bepaalt lekker weer! De stroom valt hier regelmatig uit, dus het begint al wat te wennen, maar lekker is anders. Soms blijft de stroom zelfs de hele dag weg.
Vanochtend was het hier gelukkig wel lekker weer. We hadden al een paar weekenden achter elkaar een poging gedaan om naar het zwembad te gaan hier in de buurt. Maar telkens als we wilden gaan was het toch niet zulk lekker weer dus besloten we niet te gaan. Vandaag was het eindelijk redelijk weer dus daar gingen we, op naar het zwembad! Na een kaartje te hebben gekocht liepen we naar het bad toe, klaar om een verfrissende duik te nemen. Dit pakte alleen iets anders uit omdat er een stank op ons af kwam van het water dat niet bepaald fris rook. Ook toen we naar het zwembad keken zagen we allemaal troep en zwarte vlekken op de bodem ronddrijven. Toch maar geen duik. We waren trouwens ook zo’n beetje de enige mensen in het zwembad. Dus toen hebben we maar een ochtendje in de zon gelegen, ook lekker.

Afgelopen week ben ik samen met Mandy druk geweest met het afronden van de plannen van aanpak voor beide projecten. Dus deze zijn nu af! Hiernaast hadden we nog een aantal afspraken staan om dingen te bespreken voor de projecten en samenwerking tot stand te brengen. De mensen hier van het Bisdom en de YMCA gaan samenwerken voor het project van de tienermoeders, dus dat is in ieder geval een mooie stap!
Ook hebben we weer een dagje meegelopen op de Kindergarten. Toen we hier binnen liepen werden we weer hartelijk ontvangen door alle kinderen. Iedereen begon onze namen te roepen en ze kwamen allemaal op ons afrennen om ons een knuffel te geven of onze hand vast te houden. Vandaag wisselde Mandy en ik om van klas, om zo beide bovenste klassen een keer te hebben gezien. De kinderen leerden waar water vandaan kwam vandaag. Dit werd geleerd in elke groep, dus heel veel niveauverschil was er niet. De kinderen moesten een kraan tekenen waarvan ik samen met de juf stippellijntjes al had getekend. Toen ik dit in de schriftjes aan het doen was, zag ik op een paar bladzijdes terug precies dezelfde opdracht staan..
Met de pauze aten de kinderen weer allerlei ongezonde dingen die ze mee hadden gekregen van huis. De kinderen van deze opvang komen trouwens van relatief rijke ouders, vandaar de grote hoeveelheden eten die ze meekrijgen. Iedereen is hier heel erg van het delen, dus zo ook met hun tussendoortje. Ik kreeg een handje zure chips van een kind, een paar bolle koekjes en een stukje gekookt ei. De chips en een paar van de koekjes kreeg ik nog weg, maar het stukje ei kreeg ik toch echt niet weg. Het niet opeten of afstaan is ook onbeleefd, dus daar zat ik dan met het ei in m’n handen. Ik vond gelukkig een rol wc-papier op het bureau, dus daar maar een even snel een stukje vanaf gescheurd, het ei erin gewikkeld en het snel in mijn broekzak gedaan. Een prullenbak was ook nergens te bekennen dus ik moest toch wat.
Na het eten gingen we naar buiten voor de pauze. Omdat het begon te regenen gingen we onder een afdak zitten met alle 50 kinderen. Iedereen maakte weer ruzie om wie er aan de beurt was om naast mij te zitten, mijn hand vast te houden of op schoot bij mij te zitten. Op een gegeven moment zat ik onder de rode prut op mij benen, mijn kleren en m’n handen. Alle kinderen die door de regen vieze schoenzolen hadden, hadden dit lekker aan mij kunnen smeren bij het op en af klimmen van mijn schoot. Eerst probeerde ik het nog wat tegen te houden maar op slot had ik dat ook maar opgegeven. Op een gegeven moment lagen er twee kinderen op mijn schoot, hielden twee kinderen mijn hand vast die naast mij zaten en de twee kinderen die op een verhoging achter mij zaten waren in mijn haar aan het wroeten. Helemaal omringd door die schattige kinderen van hier.

Woensdag was het hier Youth Day, een nationale feestdag waarop al het werk stil gelegd wordt en iedereen vrij is. De jeugd hier in Zambia is niet tot 25 jaar, nee tot 45 jaar! De uitleg hierbij vond ik wel grappig, want ze rekenen iemand tot jeugd zolang je ouders nog leven. In hun ogen ben en blijf je namelijk altijd kind. Ze willen de leeftijd van de jeugd zelfs oprekken naar 52 jaar!
Om dit mee te vieren gingen we ’s ochtends vroeg in de jeep van Sister Emelda naar een plaatsje hier 35 kilometer vandaan. We moesten nog een aantal mensen ophalen dus de jeep waar we in zaten werd maar voller en voller. Toen we dachten dat de jeep echt vol was bedacht iemand ineens dat hij nog iemand vergeten was mee te vragen voor de Youth Day, dus even een belletje en ja hoor en moest nog iemand bij! Op slot zaten er drie mensen voorin, vier mensen achterin en nog zes mensen in de achterbak op elkaar gepropt, echt gepropt. Ik zat de heenweg gelukkig achterin en had in ieder geval een knappe stoel waar ik op kon zitten. Echt genieten om zo met de auto een stuk door het Afrikaanse landschap te rijden en mooi een beetje om je heen te kijken. Je ziet echt van alles.
Toen we op de plaats van bestemming aankwamen was het een soort van klein gehucht langs de weg met een parochie en een brother en sister house. We werden hartelijk ontvangen door de mensen en we kregen een rondleiding door de omgeving. Achter het brother en sister house was een privé kliniek waar we een rondleiding kregen. Wat weer een contrast met Nederland! Dingen zijn allemaal oud, de bedden zijn tegen elkaar aan gepropt en de geur die overal hangt is niet heel vies, maar nou ook weer niet bepaald fris. We liepen door een labour room waar net een jonge vrouw/tiener (?) drie uur geleden was bevallen. De trotse oma had het kindje in haar armen en de jonge vrouw lag op bed bij te komen van de bevalling. Ik voeg me af hoe blij ze was met een stelletje blanken die voor mijn gevoel een beetje aapjes aan het kijken waren. Maar goed, wel heel interessant om te zien hoe het er hier allemaal aan toe gaat.
Na de rondleiding werden we naar de kerk gebracht waar alle ‘jeugd’ bijeen was gekomen. Ik heb nog nooit zo’n kaal kerkgebouw gezien van binnen. Het was gewoon een lege betonnen zaal met een kleine verhoging wat het podium was. Een groot kruis aan de muur en dat was het. Geen vaste banken of stoelen, een paar losse bankjes en de rest van de mensen zaten op de grond. Ook geen preekstoel, tafel of wat dan ook. Echt niks. Er waren allemaal groepen met jeugd die een soort van optreden deden. De een deed een toneelstuk, de ander een dans. Wij zaten uiteraard weer voor in de rij en er werden allemaal stoelen voor ons geregeld. Wij voelden ons een beetje bezwaard, omdat gedaan werd alsof we heel belangrijk waren terwijl we dat helemaal niet zijn. Dat voelt af en toe best ongemakkelijk. De mensen hier kunnen trouwens wel onwijs goed dansen! Echt op z’n Afrikaans en met vooral hele losse heupen, zowel mannen als vrouwen. Dat doen weinig Nederlanders ze na. Nadat het dansen voorbij was liepen we met de hele stoet naar een groot veld een stukje verderop. Een aantal kinderen droegen stoelen met zich mee op hun hoofd voor ons. Deze werden onder een grote boom neergezet want we gingen daar de rest van de middag naar een voetbalwedstrijd kijken. De helft van alle spelers had trouwens schoenen aan, de rest speelde gewoon op blote voeten of met sokken.

Inmiddels is hier de stroom weer aangesprongen dus kan ik weer wat zien. Maar iedereen ligt ook al te slapen, dus ik ga er maar eens een einde aan maken!

Liefs Angela