Afspraak maken voor een afspraak

Vorige blog was ik bij SOS-kinderdorp gebleven! Hier zijn we vorige week zaterdag heen geweest en kregen we een rondleiding. Het dorp bestaat uit 13 huizen waarin per huis 10 kinderen wonen. Soms wonen er hele gezinnen in één huis, zodat de kinderen in ieder geval bij elkaar kunnen blijven. De kinderen die daar wonen zijn wezen, kinderen die misbruikt zijn of kinderen die uit een onveilige thuissituatie komen. Ze zijn als het ware uit hun huis gehaald omdat het te gevaarlijk werd. Elk huis in SOS-kinderdorp heeft een moeder die voor alle kinderen zorgt. Deze moeders zijn elke maand zes dagen achter elkaar vrij zijn en de rest van de tijd 24/7 aan het werk voor de kinderen. Ze hebben als het ware hun hele leven ervoor opgezegd om voor de kinderen te zorgen! De kinderen die in SOS-kinderdorp verblijven zijn eigenlijk gegarandeerd van een goede toekomst omdat ze goed onderwijs krijgen. Ze gaan naar de basisschool, middelbare school en krijgen de mogelijkheid om een vak te leren. Ze verlaten de organisatie pas als ze op zichzelf kunnen staan en voor zichzelf kunnen zorgen. Erg mooi om te zien wat voor werk daar gedaan wordt!

Zondag gingen we naar de katholieke kerk in Napfutika. Dit was één van de langste kerkdiensten die ik ooit heb meegemaakt! De dienst begon om half 10 en eindigde om 13.00 uur, in totaal hebben we 3,5 uur in de kerk gezeten zonder ook maar een woord te verstaan. Wat wel grappig was om te zien was dat de vrouwen gewoon borstvoeding geven tijdens de dienst. Op slot moesten wij ook naar voren komen om onszelf voor te stellen! Daar stonden we dan, vooraan in een zaal van 500 zwarte mensen die ons met een nieuwsgierige blik aankeken. Ook in deze kerk waren de mensen erg hartelijk en wilde veel mensen ons de hand schudden. Na de kerkdienst was er nog een maaltijd voor ons bereid. We kregen nshima te eten en dit keer moesten we eten met onze natural fork, oftewel met onze handen. Dit was nog even zoeken naar de juiste manier, dus we zaten lekker te klungelen met ons eten. Met de collecte brachten allerlei mensen weer een offer aan de kerk waaronder een aantal kippen. Op de terugweg gingen de kippen in de achterbak van de jeep waarmee we waren. Dus wij zaten tussen de kippen die van de angst aan het poepen waren op de grond en op elkaar.

Maandag was ik jarig! Voor het eerst mijn verjaardag in korte broek en hemd kunnen vieren, beviel me eigenlijk wel goed! De meiden hier hadden de kamer versiert, gingen voor me zingen en ik had nog een aantal leuke Afrikaanse cadeautjes gekregen! Uitgerekend vandaag hadden we ongeveer de drukste dag tot nu toe. We hadden drie afspraken staan, en hier ben je daar ook wel een dag mee bezig. We hadden een Afspraak staan bij de YMCA, toen we hier na heel lang lopen waren aangekomen was het vooral wat kennismaken en legde Peter de bedoeling van het project uit. Na wat te hebben gepraat maakten we uiteindelijk een afspraak voor vrijdag om dan weer langs te komen. Waar het in het kort op neer was gekomen is dat we een afspraak hadden om een afspraak te maken! Dat is nu eenmaal de Afrikaanse cultuur waar wij aan moeten wennen..

Dinsdagmiddag hadden we de eerste bijeenkomst met de tienermoeders. Isaiah, de tolk, zou ons ophalen omdat het een uur was lopen en wij de weg niet wisten. Nadat Isaiah een half uur te was gekomen liepen we niet richting de tienermoeders, maar naar de stad. We gingen naar een kantoor waar hij nog iets moest regelen. Uiteindelijk lukte het niet wat hij in zijn hoofd had dus liepen we weer verder. We stonden stil bij een plaats waar allemaal taxi chauffeurs stonden. Op een gegeven moment kwam er een dronken man op ons aflopen die Mandy zomaar op haar schouder sloeg. Mandy zag hem niet aankomen dus schrok van de klap die ze ineens kreeg. Isaiah zei tegen de man iets over zijn gedrag. Hij reageerde hier nogal fanatiek op en kwam op hem aflopen en probeerde hem te trappen. Daarna liep hij weer op ons af. Isaiah wenkte naar ons dat we naar hem toe moesten komen. Over het algemeen voel ik me veilig hier, maar af en toe zijn er van die momenten dat het wat minder is. Ondertussen was Isaiah een taxi aan het regelen, wij dachten om naar de tienermoeders te gaan omdat we inmiddels al te laat waren, maar nee dat hadden we fout. We waren ineens onderweg naar het ziekenhuis, want het zoontje van Isaiah lag in het ziekenhuis en het was bezoekuur tussen half twee en twee. Dus daar liepen we dan ineens in een Zambiaans ziekenhuis. Wat een contrast met Nederland! Ten eerste was de geur niet erg fris, op de gangen kwam je soms wat beesten tegen, wat op zich niet heel vreemd is als er van die stenen ‘ramen’ zitten zonder glas. In elk kamertje stonden veel bedjes en ook op de gang stonden allerlei bedjes. De bedjes zagen er oud en verroest uit met afgebladderde verf. Op slot liepen we langs een open ruimte met allemaal bedjes, waar moeders op de grond zaten met hun kinderen en een paar pannen nshima waaruit ze gezamenlijk aan het eten waren met de handen.
Het was een vogelvlucht bezoek aan het ziekenhuis, in totaal zijn we er ongeveer vijf minuten geweest. Hierna zijn we met de taxi doorgegaan naar de plaats waar we, nu dan toch echt, de tienermoeders gingen ontmoeten. We werden afgezet door de taxi en moesten nog een stuk lopen door een Afrikaanse wijk, waar we uiteraard door iedereen werden nageroepen met ‘Muzungu!’. We moesten nog een heel stuk omhoog lopen door de bergen. Het was er allemaal heel armoedig, een paar dagen later kregen we ook te horen van de YMCA dat het een gevaarlijke buurt is. Eigenlijk liepen we gewoon door een getto wijk waar je als blanke beter niet alleen kunt lopen. Maar goed dat wisten we op dat moment niet. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming waren de tienermoeders er nog niet, maar werden we door een aantal mensen onthaald alsof we heel bijzonder waren. Er werden direct twee stoelen voor ons gehaald en iemand gaf mij een krant zodat ik die kon lezen. De tienermoeders kwamen op slot met een groepje al giechelend aanlopen. Toen ze bij ons waren gaven we elkaar de hand. Sommige gingen helemaal door hun knieën bij het schudden van de hand. We werden behandeld alsof we meer waren ofzo, heel ongemakkelijk. Het gesprek met de tienermoeders ging wat moeizaam en was af en toe wat ongemakkelijk. We deden een voorstelronde maar deze was al erg snel voorbij. De moeders noemden alleen hun naam, leeftijd en het aantal kinderen dat ze hadden. Alles wat we voorbereid hadden ging allemaal iets sneller dan gepland, dus op slot wisten we niet heel veel meer te zeggen. Gelukkig wist de tolk nog een heel verhaal af te houden. Aan de ene kant heel mooi dat we een tolk hebben, maar aan de andere kant heel irritant dat we niet één op één met de meiden kunnen praten omdat zij geen Engels kunnen. Alles moet altijd in groepsverband. Er waren dit keer dertien tienermoeders in de leeftijd van 15 tot 22 jaar. De jongste tienermoeder had al een kind van ruim één jaar, de oudste van 22 had al drie kinderen! Onvoorstelbaar, een groot gedeelte was ook al getrouwd.

Toen we afgelopen donderdag een dagje mee gingen lopen op de Kindergarten was één kindje ook helemaal verbaasd dat ik nog geen kinderen had. Het was een meisje van 6 jaar dat op slot vroeg hoe oud ik was, ik antwoorde met 22 jaar. De volgende vraag was of ik al kinderen had. Toen ik hierop ‘nee’ antwoorde keek het meisje me aan met grote ogen en een open mond. Ze kon het haast niet geloven. Evenals één van de juffen die niet geloofde dat ik niet verloofd was, omdat ik een ring droeg om mijn trouwvinger. Hier ligt de gemiddelde trouwleeftijd een stuk lager als in Nederland.

Hoe het er op de kleuterschool zelf aan toe ging was ook een groot contrast met Nederland. ’s Ochtends verzamelden alle vier de groepen zich in één lokaal. Mandy en ik kwamen het lokaal in lopen en direct kwamen er allemaal kinderen op ons af om op schoot te zitten of een hand te geven. Op een gegeven moment zaten we alleen in het lokaal met vijftig kinderen zonder lerares. Sommige maakten ruzie dus die probeerden we dan maar wat uit elkaar te houden, terwijl we net tien minuten binnen waren. Op een geven moment kregen de kinderen door dat als ze verdrietig waren, wij ze aandacht gaven. Hier maakten sommige kinderen misbruik van door heel zielig te doen. Op een gegeven moment zaten kinderen zelfs ruzie te maken om wie er aan de beurt was om bij mij op schoot te zitten of mij een hand te geven. Buiten dit om zat er in de lessen totaal geen structuur en had de lerares het overzicht totaal niet. De klas was niet stil te krijgen en alle kinderen liepen om de haverklap door het lokaal heen. Op zich niet heel gek dat de kinderen geen concentratie hadden, omdat de juf tijdens de les alle opdrachten nog in alle schriften moest schrijven waardoor ze de kinderen niet in de gaten kon houden en zij zich uiteraard gingen vervelen. Er valt wat dat betreft nog veel te verbeteren.

Eigenlijk maken we teveel mee om in het kort te beschrijven, dus mijn verhaal is iets aan de uitgebreide kant. Sorry! Maar bedankt in ieder geval voor het lezen als je tot zover bent gekomen ;)

Liefs Angela