Een nieuwe vader erbij

Zo, weer terug van een weekendje Lake Malawi. Een weekend waar we allemaal onwijs van genoten hebben! Donderdag vertrokken we vanuit Chipata met een driver van het Bisdom die het weekend met ons meeging. Om 12.00 uur zouden we vertrekken, maar dit werd op zijn Afrikaans 2,5 uur later. Niet bepaald heel handig met een reis van 7 uur, maar goed.
Na een aantal uur te hebben gereden kwamen we aan in Lilongwe. Na een paar keer te verdwalen kwamen we erachter dat de driver de weg tot Lilongwe wist en verder niet, terwijl Lilongwe ongeveer op de helft van de reis lag. Uiteindelijk kwamen we Lilongwe uit met behulp van veel mensen. We zagen de klok verder en verder tikken en het begon langzamerhand al donker te worden. Een ding wat de landencoördinator ons op het hart had gedrukt toen we naar Zambia gingen, was om ’s avonds niet in het donker door Malawi te rijden omdat het gevaarlijk kan zijn. En wat deden we? Juist. Iedereen te stressen in de auto en allemaal noodoplossingen te bedenken. Ik was ongeveer de enige die het allemaal maar een beetje over me heen liet komen. We hadden gelukkig een informatieboekje waarin de wegen stonden aangegeven. Dus Lisa wees de driver de weg en als we er niet uitkwamen vroegen we het aan mensen. Op slot zat er een wildvreemde man bij ons in de auto die een stuk met ons mee reed om de weg te wijzen.
Toen we weer een tijdje aan het rijden waren hoorden we ineens een harde klap en voelde het alsof we over een drempel reden. Helaas was het geen drempel maar een hond! We hadden gewoon een hond dood gereden met ongeveer zo’n 120 km per uur. Iedereen in de auto te gillen en de driver reed door alsof er niks gebeurd was.
Na nog heel wat uurtjes in de auto te hebben gezeten kwamen we om 23.00 uur dan eindelijk aan in onze lodge genaamd ‘Fat Monkeys’. Doordat het al helemaal donker was, was het voor ons de volgende dag een grote verassing hoe het er allemaal uit zou zien. Toen we ’s ochtends dan ook wakker werden was één van de eerste dingen zo snel mogelijk naar buiten rennen. Wat een uitzicht! Ons huisje lag letterlijk op 10 meter van het water af. Echt een plaatje wat zo in een vakantie catalogus geplaatst kan worden. Mooi wit zand met strandstoelen een paar palmbomen. Turkoois water met een paar bootjes en in de verte bergen. Na heerlijk te hebben ontbeten namen we een duik en gingen we uiteraard zonnen. Omdat er in het meer bilharzia voorkomt hadden we al allemaal pillen gekocht die we konden innemen na het weekend, want anders zouden er allemaal wormen ons lichaam binnen kunnen kruipen.
Omdat we geen malawiaanse kwacha hadden moesten we ook nog ‘even’ geld pinnen. Dit even bestond uit drie uur. Na stad en land af te hebben gereden konden we eindelijk bij de achtste pinautomaat geld krijgen! Daar ging onze middag.. Gelukkig waren we rond 15.00 uur weer thuis en dus op tijd voor onze sunset boottrip die we hadden geboekt. We gingen met een bootje het meer op om eerst een aantal mooie, gekleurde vissen te voeren en vangen, daarna nog zeearenden te voeren en vervolgens naar de zonsondergang te kijken. Echt genieten!
Na de boottrip gingen we barbecueën op het strand. Een barbecue in Nederland is toch iets meer mijn ding, nu hadden we vooral vis en een paar kippenpoten wat we aten samen met rijst. Maar goed, de locatie maakte het helemaal goed. We konden super mooi sterren kijken op het strand. Het leek wel veel helderder als in Nederland, ik heb nog nooit zoveel sterren bij elkaar gezien.
Toen we op het strand zaten kwamen we in contact met een aantal Denen die in Lake Malawi aan het duiken waren voor drie weken. Ze vroegen of we zin hadden om mee te gaan naar de Geckobar, die een paar honderd meter verderop aan het strand lag. Dus wij gingen met de Denen mee, een stel mannen dat onze vader had kunnen zijn. Eén van 50, 45 en 29. In de Geckobar, de naam zegt het al, liepen er om de haverklap hagedissen over de muren en op het plafond. Op slot gingen we die vangen want de mannen zeiden dat ze hagedissen konden hypnotiseren, dat wilden we natuurlijk zien. Dus daar gingen we, op zoek naar hagedissen. Er stonden een aantal op de bank, een paar probeerden in de wc’s hun slag te slaan en sommigen haalden er een paar achter de rieten lampen vandaan. Nou de ene na de andere hagedis werd gehypnotiseerd door hem op de kop op je hand te leggen en dan even in zijn maag te drukken. Op slot beweerde een van de Denen dat hij wel eens een hagedis gegeten had. Nou, eerst zien dan geloven. Dus na nog een hagedis te hebben gevangen zeiden we tegen hem dat hij hem moest opeten. En daar ging ie, hij werkte zo een levende hagedis naar binnen. Bah!

De volgende dag hebben we overdag lekker aan het strand gelegen, met aan het einde van de dag als resultaat dat bijna iedereen verbrand was. ’s Avonds tijdens het eten kwamen de Denen alweer naar ons toe met de vraag of we na het eten naar de bar kwamen om wat met ze te drinken. Toen we daar aankwamen stond een fles gin met zeven shotglaasjes al voor ons klaar. Het leek wel of ze ons dronken wilden voeren. Gelukkig waren ze ook wel heel zorgzaam voor ons. Ze maakten zich al zorgen om onze verbrande benen en zorgden ervoor dat we ’s avonds niet alleen over het strand hoefden te lopen naar ons huisje. Op slot begonnen ze erover dat wij hun dochters waren. De ene drie hoorden bij de ene man en de andere vier hoorden bij de andere man. Dus we hebben er allemaal een Deense vader bij. Ook bij de bar van onze lodge barste het van de hagedissen, dus al snel gingen we verder waar we de vorige avond gebleven waren; hagedissen vangen en hypnotiseren. Op slot ontsnapte er een hagedis uit iemands handen maar bleef de staart nog. Deze kunnen hagedissen zelf loslaten zodat ze kunnen ontsnappen. Ik weet niet hoe we erop kwamen maar op slot kwamen Britt en ik met het idee om ook maar eens een stukje hagedis te eten. Dus daar gingen we, de staart werd in tweeën gebroken en na een paar minuten twijfel, lachen en mentale voorbereiding aten we de stukjes staart op. Britt had het dunne lange stuk en ik had het dikke stuk waar nog wat bloed aan zat. We aten het weg zoals we onze malariapillen nemen. Een slok drinken nemen, ding in je mond leggen en snel nog een slok drinken nemen om het door te spoelen. Dus veel geproefd heb ik gelukkig niet.
Nadat we nog een tijdje bij onze eigen bar hadden gezeten gingen we nog naar de Gecko bar. Daar was het een stuk drukker als de vorige avond. Veel van de mensen daar proberen alleen maar een buitenlander te scoren dus daar waren we al snel klaar mee.

Zondag was het alweer tijd om terug te gaan naar huis. Voordat we vertrokken namen we nog even afscheid van de Denen. Zei nodigden ons uit om een keer langs Denemarken te komen, dus onze volgende reis staat gepland. Rond 12.00 uur begonnen we aan de terugweg, wat net als de heenweg ook niet helemaal vlekkeloos ging. Wat wel erg leuk was om te zien, was dat er een aap de weg overstak. Ons eerste wild dat we gespot hebben! Toen we een paar uur onderweg waren stopten de auto er ineens mee door een oververhitte motor. Daar stonden we dan, midden op een Malawiaanse weg met autopech. Gelukkig was de driver een monteur dus die wist hoe hij moest handelen. Na een half uur langs de weg te hebben gestaan deed de auto het gelukkig weer! We konden onze reis weer voortzetten en rond 20.00 uur waren we weer veilig thuis van een leuk weekendje weg!

Liefs Angela